Lara Taveirne ontving in 2023 voor het eerst een werkbeurs voor proza. Lees hieronder wat de beurs voor haar betekent, aan welk boek ze werkt en hoe ze haar aanvraag heeft aangepakt.
“Het beste cadeau dat ik mezelf ooit gaf”
Sacha De Boer
"Ik raak in paniek van invulpapieren. Daarom durfde ik nooit een beurs aan te vragen. Ook omdat ik dacht dat die beurzen naar échte schrijvers gingen. Het is Peter Verhelst die me er met veel lawaai van overtuigde dat ik dat ook ben, een échte schrijver.
Hij gaf me een lift en de hele rit lang foeterde en vloekte hij. Ik had hem verteld dat ik al meer dan een jaar niks meer had geschreven, omdat ik daar door mijn job als leerkracht gewoon niet aan toekwam.
Toen ik levend uit die auto kwam, heb ik me voorgenomen om me over mijn angst voor officiële papieren heen te zetten. Dat is niet gelukt. Maar ik heb wel een heel zorgzame redacteur die me stapsgewijs heeft begeleid bij het invullen van de aanvraag. Ik kreeg daarbij meer aanmoedigende smileys dan dat er doorgaans in een heel manuscript staan."
Een werkbeurs stelt me in staat om een van mijn lesopdrachten te schrappen, waardoor ik nu een dag per week aan mijn schrijftafel kan zitten. Veruit het beste cadeau dat ik mezelf ooit gaf.
"Ik schrijf aan een boek over mijn broer Wolf die op zijn achttiende verdween en zes maanden later dood werd teruggevonden in een bos in Lapland. Op zijn lichaam had hij zijn dagboek vastgebonden, met daarin het verslag van zijn laatste dagen. Het is het verhaal dat in al mijn romans de ondertoon voert. Maar toen was het fictie. Nu wil ik het echte verhaal vertellen, tenzij dat me niet lukt en ik per ongeluk toch weer vlucht in een verhaal. Dat heeft dat broertje van me tenslotte ook gedaan.
Mijn werkplan is hetzelfde als bij mijn vorige boeken: elk gestolen moment gebruiken om te schrijven. Ook wil ik mijn broer achterna reizen. Niet dat ik geloof dat ik zijn voetsporen ga terugvinden, wel omdat ik wil nagaan of het klopt wat hij in zijn dagboek schrijft: het is hier anders stil dan thuis."