De cameo, ook wel eens glimprol of figurantenrol genoemd, is een term die we vooral uit de filmwereld kennen. Ward maakte er een spel van om veel van de personages uit eigen werk, samenwerkingen en populaire cultuur op te voeren in zijn tekeningen en verhalen. Deze cameo’s en terugkerende figuren leggen enerzijds verbindingen tussen de verschillende werken van Ward, maar anderzijds ook tussen zijn leefwereld en interesses, en zijn artistieke universum. Het is maar een van de vele aspecten die aantonen hoe nauw deze in elkaar overlopen. Soms zijn het eerder knipogen, zoals bijvoorbeeld het personage Bloedneus Jimmy in 'Wolven' (19), die duidelijke trekken vertoont van auteur David Foster Wallace (zie: Bukowski & Co). Andere keren is er voor de iconische Joy Division-frontman Ian Curtis, The Goonies of James Dean dan weer een gastrol weggelegd.
Enkele van de opvallendste cameo’s van personages uit Wards oeuvre zijn die van Haas & Gaai in het kortverhaal 'Fokking warm' uit 'Wolven'. Deze twee goedlachse bosbewoners becommentariëren de komst van de drie hoofdpersonages. Olli uit dit verhaal duikt dan weer op in 'Ik kom van ver, maar blijf niet lang' (20), als figurant in een klaslokaal. In de openingspagina’s van dat boek draagt een man op de trein een haas op zijn schoot, opnieuw een knipoog naar één van Wards alter ego’s (zie: Haas & Gaai).
In veel publicaties verwerkte Ward als vrolijke noot ook iconische figuren uit de populaire strip- en cartooncultuur. Zo komt de lezer bijvoorbeeld Mickey Mouse, Adhemar, Snoopy en andere (strip)personages veelvuldig tegen.
Ward besloot samen met Enzo Smits om in 'Ik kom van ver, maar blijf niet lang' (20) niet enkel figuren uit de populaire cultuur, maar ook vrienden en kennissen op te voeren. Zo is er bijvoorbeeld een glansrol weggelegd voor cultfiguur Nick Geboers als niezende puber, en tapt Ignace Cami de pintjes in de lokale kroeg.