Het narratieve werk van Ward — talrijke zines, 'Wolven' (19), 'Ik kom van ver, maar blijf niet lang' (20) — speelt zich vaak af in onbenoemde locaties, ver weg van de stad. De personages lopen verlopen in de verlaten en onderkomen straten. Afval ligt in grote bergen op braakliggende terreinen, autowrakken blijven op straat staan, muren zijn steevast bekleed met graffiti-tags. De kunstenaar creëert een melancholische en troosteloze hutsepot waarin personages verloren lopen terwijl ze op zoek zijn naar zichzelf: 'It’s so easy to get lost as a teenager, especially when there’s nowhere to go.' ('Wolven', p7)
Deze plekken werden opgebouwd uit een combinatie van jeugdherinneringen en referentiemateriaal uit boeken (zie: Bukowski & Co), gevonden op het internet (zie: Internet) of in films (zie: Gummo & Co), waardoor een hybride oord ontstond dat het midden houdt tussen de Vlaamse Kempen en de Amerikaanse suburbia. In 'Wolven' kreeg deze plaats voor het eerst een naam: Hazenberg. In zekere zin is bijna elke plek die Ward tekende een versie van dit dorp. Naast de Kempische invloed sijpelden er in 'Ik kom van ver, maar blijf niet lang' ook wat Letse verwijzingen door, nadat Ward via 'kuš!' (80) een maand lang in Riga op residentie was om aan het boek te werken.
De locaties worden op deze manier losgekoppeld van de realiteit. Waar de verhalen zich precies afspelen is niet belangrijk, omdat straten een universele sfeer uitstralen die de toeschouwer herkent uit eigen ervaring of uit de populaire cultuur.