Ward had altijd al een fascinatie voor mensen die zich op de rafelige rand van de samenleving bevinden. Reeds in zijn allereerste strip 'The Beastmom' (73) vertelt hij het verhaal van een wilde vrouw die in het bos leeft en de kinderen van een nabijgelegen dorp kidnapt en verzorgt. In latere publicaties keert deze figuur terug als heremiet, complottist, klaploper, obscure Bosnische Black Metal-muziek (77),… Outsiders, tout court. Als Boris & Kitchenknife (zie: Boris & Kitchenknife) evolueerde de fascinatie naar een drang om voor gemarginaliseerde figuren in de bres te springen. Uiteindelijk nam Ward als Loloman (zie: Loloman) de rol van outsider ook zelf op.
Het is opvallend hoe deze misfits in Wards werk steeds met veel respect worden gerepresenteerd. Dit gegeven staat in schril contrast met hoe hij de mainstream-maatschappij opvoerde. De paria is vaak een vehikel om onze samenleving aan de tand te voelen.
Ook de regisseurs en auteurs die hij het meest bewonderde, maakten werk rond of waren zelf outcasts — denk maar aan de film 'Gummo' (50) van Harmony Korine (zie: Gummo & Co), of de teksten van de ultieme down-and-out, Charles Bukowski (zie: Bukowski & Co), die aan de basis van sommige van Wards kortverhalen lagen. Ward voelde zich verwant met onbekende bands, underground-striptekenaars en folk artists, en hield projecten graag kleinschalig (zie: D.I.Y.).